disclūdor - Diatesi passiva
(disclūdo, disclūdis, disclusi, disclusum, disclūdĕre)verbo transitivo III coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
disclūdor
II sing.
disclūdĕris, disclūdĕre
III sing.
disclūdĭtur
I plur.
disclūdĭmur
II plur.
disclūdimĭni
III plur.
disclūduntur
IMPERFETTO
I sing.
disclūdēbar
II sing.
disclūdebāris, disclūdebāre
III sing.
disclūdebātur
I plur.
disclūdebāmur
II plur.
disclūdebamĭni
III plur.
disclūdebantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
disclūdar
II sing.
disclūdēris, disclūdēre
III sing.
disclūdētur
I plur.
disclūdēmur
II plur.
disclūdemĭni
III plur.
disclūdentur
PERFETTO
I sing.
disclusus, –a, –um sum
II sing.
disclusus, –a, –um es
III sing.
disclusus, –a, –um est
I plur.
disclusi, –ae, –a sumus
II plur.
disclusi, –ae, –a estis
III plur.
disclusi, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
disclusus, –a, –um eram
II sing.
disclusus, –a, –um eras
III sing.
disclusus, –a, –um erat
I plur.
disclusi, –ae, –a eramus
II plur.
disclusi, –ae, –a eratis
III plur.
disclusi, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
disclusus, –a, –um ero
II sing.
disclusus, –a, –um eris
III sing.
disclusus, –a, –um erit
I plur.
disclusi, –ae, –a erimus
II plur.
disclusi, –ae, –a eritis
III plur.
disclusi, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
disclūdar
II sing.
disclūdāris, disclūdāre
III sing.
disclūdātur
I plur.
disclūdāmur
II plur.
disclūdamĭni
III plur.
disclūdantur
IMPERFETTO
I sing.
disclūdĕrer
II sing.
disclūderēris, disclūderēre
III sing.
disclūderētur
I plur.
disclūderēmur
II plur.
disclūderemĭni
III plur.
disclūderentur
PERFETTO
I sing.
disclusus, –a, –um sim
II sing.
disclusus, –a, –um sis
III sing.
disclusus, –a, –um sit
I plur.
disclusi, –ae, –a simus
II plur.
disclusi, –ae, –a sitis
III plur.
disclusi, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
disclusus, –a, –um essem
II sing.
disclusus, –a, –um esses
III sing.
disclusus, –a, –um esset
I plur.
disclusi, –ae, –a essemus
II plur.
disclusi, –ae, –a essetis
III plur.
disclusi, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
disclūdĕre
II plur.
disclūdimĭni
FUTURO
II sing.
disclūdĭtor
III sing.
disclūdĭtor
II plur.
–
III plur.
disclūduntor
PARTICIPIO
PERFETTO
disclusus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
disclūdi
PERFETTO
Singolare:
disclusus, –a, –um esse
Plurale:
disclusi, –ae, –a esse
FUTURO
disclusum esse
GERUNDIVO
disclūdendus, –a, –um
SUPINO
disclusu
Vedi la forma attiva di questo lemma
disclūdor v. tr. III coniug.
---CACHE---

I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android