Declinatore / Coniugatore Latino
| FORMA PASSIVA: |
| INDICATIVO |
| PRESENTE |
| I sing. | dīgnoscor |
| II sing. | dīgnoscĕris, dīgnoscĕre |
| III sing. | dīgnoscĭtur |
| I plur. | dīgnoscĭmur |
| II plur. | dīgnoscimĭni |
| III plur. | dīgnoscuntur |
| IMPERFETTO |
| I sing. | dīgnoscēbar |
| II sing. | dīgnoscebāris, dīgnoscebāre |
| III sing. | dīgnoscebātur |
| I plur. | dīgnoscebāmur |
| II plur. | dīgnoscebamĭni |
| III plur. | dīgnoscebantur |
| FUTURO SEMPLICE |
| I sing. | dīgnoscar |
| II sing. | dīgnoscēris, dīgnoscēre |
| III sing. | dīgnoscētur |
| I plur. | dīgnoscēmur |
| II plur. | dīgnoscemĭni |
| III plur. | dīgnoscentur |
| PERFETTO |
| I sing. | dignotus, –a, –um sum |
| II sing. | dignotus, –a, –um es |
| III sing. | dignotus, –a, –um est |
| I plur. | dignoti, –ae, –a sumus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a estis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a sunt |
| PIUCHEPERFETTO |
| I sing. | dignotus, –a, –um eram |
| II sing. | dignotus, –a, –um eras |
| III sing. | dignotus, –a, –um erat |
| I plur. | dignoti, –ae, –a eramus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a eratis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a erant |
| FUTURO ANTERIORE |
| I sing. | dignotus, –a, –um ero |
| II sing. | dignotus, –a, –um eris |
| III sing. | dignotus, –a, –um erit |
| I plur. | dignoti, –ae, –a erimus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a eritis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a erunt |
| PRESENTE |
| I sing. | dīgnoscar |
| II sing. | dīgnoscāris, dīgnoscāre |
| III sing. | dīgnoscātur |
| I plur. | dīgnoscāmur |
| II plur. | dīgnoscamĭni |
| III plur. | dīgnoscantur |
| IMPERFETTO |
| I sing. | dīgnoscĕrer |
| II sing. | dīgnoscerēris, dīgnoscerēre |
| III sing. | dīgnoscerētur |
| I plur. | dīgnoscerēmur |
| II plur. | dīgnosceremĭni |
| III plur. | dīgnoscerentur |
| PERFETTO |
| I sing. | dignotus, –a, –um sim |
| II sing. | dignotus, –a, –um sis |
| III sing. | dignotus, –a, –um sit |
| I plur. | dignoti, –ae, –a simus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a sitis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a sint |
| PIUCHEPERFETTO |
| I sing. | dignotus, –a, –um essem |
| II sing. | dignotus, –a, –um esses |
| III sing. | dignotus, –a, –um esset |
| I plur. | dignoti, –ae, –a essemus |
| II plur. | dignoti, –ae, –a essetis |
| III plur. | dignoti, –ae, –a essent |
| IMPERATIVO |
| PRESENTE |
| II sing. | dīgnoscĕre |
| II plur. | dīgnoscimĭni |
| FUTURO |
| II sing. | dīgnoscĭtor |
| III sing. | dīgnoscĭtor |
| II plur. | – |
| III plur. | dīgnoscuntor |
| PARTICIPIO |
| PERFETTO |
| dignotus, –a, –um |
| INFINITO |
| PRESENTE |
| dīgnosci |
| PERFETTO |
| Singolare: | dignotus, –a, –um esse |
| Plurale: | dignoti, –ae, –a esse |
| FUTURO |
| dignotum esse |
| GERUNDIVO |
| dīgnoscendus, –a, –um |
| SUPINO |
| dignotu |
Sfoglia il dizionario
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:DIGNOSCOR100}}
---CACHE---
|
I nostri siti:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|
