mendīcor - Diatesi passiva
(mendīco, mendīcas, mendicavi, mendicatum, mendīcāre)verbo transitivo e intransitivo I coniugazione
Vedi la traduzione di questo lemma
FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
mendīcor
II sing.
mendīcāris, mendīcāre
III sing.
mendīcātur
I plur.
mendīcāmur
II plur.
mendīcamĭni
III plur.
mendīcantur
IMPERFETTO
I sing.
mendīcābar
II sing.
mendīcabāris, mendīcabāre
III sing.
mendīcabātur
I plur.
mendīcabāmur
II plur.
mendīcabamĭni
III plur.
mendīcabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
mendīcābor
II sing.
mendīcabĕris, mendīcabĕre
III sing.
mendīcabĭtur
I plur.
mendīcabĭmur
II plur.
mendīcabimĭni
III plur.
mendīcabuntur
PERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um sum
II sing.
mendicatus, –a, –um es
III sing.
mendicatus, –a, –um est
I plur.
mendicati, –ae, –a sumus
II plur.
mendicati, –ae, –a estis
III plur.
mendicati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um eram
II sing.
mendicatus, –a, –um eras
III sing.
mendicatus, –a, –um erat
I plur.
mendicati, –ae, –a eramus
II plur.
mendicati, –ae, –a eratis
III plur.
mendicati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
mendicatus, –a, –um ero
II sing.
mendicatus, –a, –um eris
III sing.
mendicatus, –a, –um erit
I plur.
mendicati, –ae, –a erimus
II plur.
mendicati, –ae, –a eritis
III plur.
mendicati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
mendīcer
II sing.
mendīcēris, mendīcēre
III sing.
mendīcētur
I plur.
mendīcēmur
II plur.
mendīcemĭni
III plur.
mendīcentur
IMPERFETTO
I sing.
mendīcārer
II sing.
mendīcarēris, mendīcarēre
III sing.
mendīcarētur
I plur.
mendīcarēmur
II plur.
mendīcaremĭni
III plur.
mendīcarentur
PERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um sim
II sing.
mendicatus, –a, –um sis
III sing.
mendicatus, –a, –um sit
I plur.
mendicati, –ae, –a simus
II plur.
mendicati, –ae, –a sitis
III plur.
mendicati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um essem
II sing.
mendicatus, –a, –um esses
III sing.
mendicatus, –a, –um esset
I plur.
mendicati, –ae, –a essemus
II plur.
mendicati, –ae, –a essetis
III plur.
mendicati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
mendīcāre
II plur.
mendīcamĭni
FUTURO
II sing.
mendīcātor
III sing.
mendīcātor
II plur.
–
III plur.
mendīcantor
PARTICIPIO
PERFETTO
mendicatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
mendīcāri
PERFETTO
Singolare:
mendicatus, –a, –um esse
Plurale:
mendicati, –ae, –a esse
FUTURO
mendicatum esse
GERUNDIVO
mendīcandus, –a, –um
SUPINO
mendicatu
Vedi la forma attiva di questo lemma
mendīcor v. tr. e intr. I coniug.
---CACHE---
I nostri siti
- Dizionario italiano
- Grammatica italiana
- Verbi Italiani
- Dizionario latino
- Dizionario greco antico
- Dizionario francese
- Dizionario inglese
- Dizionario tedesco
- Dizionario spagnolo
- Dizionario greco moderno
- Dizionario piemontese
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
Ën piemontèis
Le nostre applicazioni mobili
Android