mendīcor - Diatesi passiva

(mendīco, mendīcas, mendicavi, mendicatum, mendīcāre)

verbo transitivo e intransitivo I coniugazione

Vedi la traduzione di questo lemma



FORMA PASSIVA:
INDICATIVO
PRESENTE
I sing.
mendīcor
II sing.
mendīcāris, mendīcāre
III sing.
mendīcātur
I plur.
mendīcāmur
II plur.
mendīcamĭni
III plur.
mendīcantur
IMPERFETTO
I sing.
mendīcābar
II sing.
mendīcabāris, mendīcabāre
III sing.
mendīcabātur
I plur.
mendīcabāmur
II plur.
mendīcabamĭni
III plur.
mendīcabantur
FUTURO SEMPLICE
I sing.
mendīcābor
II sing.
mendīcabĕris, mendīcabĕre
III sing.
mendīcabĭtur
I plur.
mendīcabĭmur
II plur.
mendīcabimĭni
III plur.
mendīcabuntur
PERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um sum
II sing.
mendicatus, –a, –um es
III sing.
mendicatus, –a, –um est
I plur.
mendicati, –ae, –a sumus
II plur.
mendicati, –ae, –a estis
III plur.
mendicati, –ae, –a sunt
PIUCHEPERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um eram
II sing.
mendicatus, –a, –um eras
III sing.
mendicatus, –a, –um erat
I plur.
mendicati, –ae, –a eramus
II plur.
mendicati, –ae, –a eratis
III plur.
mendicati, –ae, –a erant
FUTURO ANTERIORE
I sing.
mendicatus, –a, –um ero
II sing.
mendicatus, –a, –um eris
III sing.
mendicatus, –a, –um erit
I plur.
mendicati, –ae, –a erimus
II plur.
mendicati, –ae, –a eritis
III plur.
mendicati, –ae, –a erunt
CONGIUNTIVO
PRESENTE
I sing.
mendīcer
II sing.
mendīcēris, mendīcēre
III sing.
mendīcētur
I plur.
mendīcēmur
II plur.
mendīcemĭni
III plur.
mendīcentur
IMPERFETTO
I sing.
mendīcārer
II sing.
mendīcarēris, mendīcarēre
III sing.
mendīcarētur
I plur.
mendīcarēmur
II plur.
mendīcaremĭni
III plur.
mendīcarentur
PERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um sim
II sing.
mendicatus, –a, –um sis
III sing.
mendicatus, –a, –um sit
I plur.
mendicati, –ae, –a simus
II plur.
mendicati, –ae, –a sitis
III plur.
mendicati, –ae, –a sint
PIUCHEPERFETTO
I sing.
mendicatus, –a, –um essem
II sing.
mendicatus, –a, –um esses
III sing.
mendicatus, –a, –um esset
I plur.
mendicati, –ae, –a essemus
II plur.
mendicati, –ae, –a essetis
III plur.
mendicati, –ae, –a essent
IMPERATIVO
PRESENTE
II sing.
mendīcāre
II plur.
mendīcamĭni
FUTURO
II sing.
mendīcātor
III sing.
mendīcātor
II plur.
III plur.
mendīcantor
PARTICIPIO
PERFETTO
mendicatus, –a, –um
INFINITO
PRESENTE
mendīcāri
PERFETTO
Singolare:
mendicatus, –a, –um esse
Plurale:
mendicati, –ae, –a esse
FUTURO
mendicatum esse
GERUNDIVO
mendīcandus, –a, –um
SUPINO
mendicatu

Vedi la forma attiva di questo lemma




Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z



{{ID:MENDICOR100}}
---CACHE---